تحریم هایی که کمر ولایت فقیه را خواهند شکست

تحریم اقتصادی، سیاسی و غیره واژه های تازه یی برای رژیم سرکش و نامشروع اسلامی نبوده و نیستند. اگرچه حکومت اسلامی، رنج این تحریم ها را سی و یک سال است متحمل شده و فشار ناشی از آن را در همه امورش حس می کند اما عمومن مسوولین حاکم، عادت ندارند به طور مستقیم از این بابت ابراز نگرانی و ناراحتی نمایند. برعکس بسیاری از مواقع همین مسوولان، با بدنی لرزان و هراسان مدعی شده اند که تحریم های موجود، بر روند برنامه های شان کمترین تاثیری نخواهد گذاشت و البته زهی خیال باطل!

انتقادی که از سوی آزادی خواهان به تحریم های یاد شده وارد بود، عدم قاطعیت تام و تمام تحریم گران بر تصویب قطع نامه های کمرشکن برای خود نظام و مسوولین آن بوده است. شوربختانه مردم داخل ایران علاوه بر تاوان سنگینی که بابت چیرگی شوم ملایان بر سرزمین شان می پرداخته اند، از جانب تحریم ها نیز گهگاه به طور ناخواسته قربانی می شدند. از این واقعیت نمی توان گریخت که تحریم ها در پاره یی مواقع، به مانند دارویی عمل می کردند که می بایست بر غده بدخیمی اثر کرده و آن را از بین ببرد اما در اثنای این کار، به عضوهای سالم بدن نیز آسیب وارد می نماید.

جمهوری اسلامی طی هشت سال ریاست جمهوری ولادیمیر پوتین اندکی احساس ثبات و آرامش خاطر داشت. جمهوری ولایی در ازای باج های مداومی که به دولت پوتین پرداخت می کرد متقابلن حمایت های مادی دولت روسیه را کسب می کرد و می کوشید تا قسمت کمی از تاثیر تحریم های اقتصادی بکاهد. اگرچه شخص ولادیمیر پوتین نیز در سال 2008 فرمانی صادر کرد که به سبب آن انتقال هر نوع تجهیزات نظامی و هسته یی به ایران ممنوع شده بود. اما به هر رو جمهوری اسلامی تمام تلاش خود را معطوف می داشت تا روسیه را به عنوان یک دوست نسبتن قدرتمند در کنار خود باقی نگه دارد. تحولات سیاسی روسیه پس از جا به جایی پوتین با دمیتری مدودف، همان رویای پوشالی رژیم اسلامی را هم پایان بخشید و این میان تحریم ها نیز به شکل جدی و پر رنگ تری وارد عمل شدند.

اصولن بهترین برخوردی که سایر کشورها در مواجهه با یک رژیم دیکتاتور و خودمدار چون جمهوری اسلامی می توانند داشته باشند تحت فشار قرار دادن آن دولت به لحاظ سیاسی، اقتصادی و فناوری است. چنین اهرمی بسیار مقتدرانه تر، هوشمندانه تر و بی ضررتر از یک حمله نظامی می تواند مهلک و ضربه زننده باشد.

قطع نامه هایی که طی سال های اخیر بر ضد جمهوری اسلامی صادر شدند، هر کدام نقش خود را در خرد کردن استخوان های حکومت الله ایفا کردند. هرچند تحریم های دو ماه اخیر، نسبت به گذشته تفاوت چشمگیری دارند. این تحریم ها که حتا به مقوله واردات بنزین و فشردن این گلوگاه حیاتی نیز کشیده شده اند کار را بدانجا رسانیده اند که رژیم منفور اسلامی، تنگنا را با تمام وجود منحوس خود حس می کند.

چهارم تیر ماه گذشته، مجلس سنای امریکا طرح تحریم کامل واردات بنزین به ایران را با اکثریت قاطع آرا به تصویب رسانید. مقارن با پخش این خبر، عده زیادی از مردم در تهران و شهرستان ها به سمت پمپ های بنزین هجوم آوردند. دخالت نیروهای سرکوبگر کمک کرد تا بحران به وجود آمده به اندازه یی فروکش کند اما صورت مساله هنوز پاک نشده و کمبود بنزین همچنان معضلی لاینحل می باشد.

حال رژیم اسلامی در دو - سه قدمی عقب نشینی قرار دارد. تحریم های همه جانبه کمر ولایت فقیه را به زودی خواهند شکست. بر پایه قطع نامه یی که اخیرن در شورای امنیت تصویب شد، پانزده نهاد وابسته به مافیای سپاه پاسداران و سه سازمان کشتی رانی رژیم اسلامی، در خط تحریم قرار گرفته اند. این مهم ناقوس مرگ را در گوش های سید علی قاتل و اعوان و انصارش طنین انداز کرده است. ادامه یافتن این تحریم ها که از همه سو گریبان جمهوری جور و جنایت اسلامی را می فشارند به آسانی می تواند یک نقطه پایان باشد بر عمر حکومتی که برایند سی و یک ساله اش جز مرگ، نیستی و بی آبرویی چیز دیگری نبوده است.

از سوی دیگر اختلافات داخلی میان سران حکومت می تواند زمینه ساز جنگی داخلی باشد. جنگی که صدالبته به سود هیچیک از طرفین تمام نشده بلکه دفتر عمر این حکومت پلید را عنقریب خواهد بست.

سیاست مبارزینی که در سنگر مخالف رژیم توتالیتر و متعفنی چون جمهوری اسلامی قرار دارند، استقبال از تحریم هایی بوده و هست که نوک پیکان حمله شان به سمت و سوی رژیم اسلامی باشد. تحریم هایی که بر فرض بخواهند ضربه اصلی را به مردم وارد کنند هیچگاه مورد تایید نیستند. تحریم های اخیر به خصوص منافع اصلی رژیم و سران آن را هدف قرار داده اند. این تحریم ها در هر حالتی سودشان برای ملت ایران به مراتب بیش از ضرر و زیان احتمالی آن می باشد.

هر ابزار و حربه یی که جمهوری اسلامی را یک روز زودتر به سمت زوال دایم حرکت دهد، ممدوح و مورد تحسین است. هر تاک تیک یا روشی که بتواند سبب ساز اضمحلال هرچه زودتر ولی فقیه و همراهانش باشد در حکم فرصتی است که باید غنیمت شمرده شود.

____________

نگاشته شده در تاریخ سیزدهم امرداد دو هزار و پانصد و شصت و نه شاهنشاهی