مشکلی که ما امروز از آن رنج می بریم صرفن عدم برخورداری از اتحاد و نبود واژگان مشترک است. واژگان مشترک بدین معنا که ما بایستی یاد بگیریم ارزش های مشترک را به عنوان اصولی خدشه ناپذیر در مقابل ارزش های بی ارزش نظام اسلامی مطرح کنیم و با پرچم باورهای مشترک مان به جنگ چنین اهریمنی برویم.
مشکل اینجاست که بسیاری از دوست نمایان و آنهایی که دم از اصلاحات کذایی می زنند، جای تلاش برای یافتن پرچم مشترک و پیوند دادن واژگانی که به عنوان ایده هایی همگانی می توانند مطرح شوند، از همان ابتدا مرز بندی را شروع کرده و حتا بعضن به صراحت از یاران خود برائت می جویند. حقیقت تلخی که ناگزیریم بر آن تامل کنیم، جهالت و کوته بینی دوست نمایان است. این واقعیت تلخ از دید کثیف جمهوری اسلامی نیز پنهان نمانده و طبعن این مطلب تلخ برای آنان به مثابه شهد شیرینی است که رمز بقا و ادامه قدرت مطلقه شان است.
بزرگ ترین گرفتاری ما ملت ستمدیده و رنج کشیده ایرانی، جفای دوستان نادان است. این دوستان نابخرد علارغم اشراف شان بر وسعت فاجعه یی که طی این سی و چند سال به دست رژیم رقم خورده و همچنان در حال ادامه یافتن است، کینه های گذشته را پیش رو می آورند و در واقع گذشته یی را که در ذهن خود ساخته اند چون سدی در مقابل آینده قرار می دهند.
تنها شخصیتی که در میان مخالفین نامدار جمهوری ولایی، مقتدرانه و بی هیچ گونه بیمی از بازخورد بیان این مطلب، واژه اتحاد را سرافرازانه بر زبان آورده و به کرات بر آن تاکید می ورزد، شخص اعلاحضرت رضا شاه دوم هستند که افزون بر صدها بار این واژه را که بی شک رمز رهایی ما ایرانیان است از لبان مبارک ایشان شنیده ایم.
معنی اتحاد این است که بر سر یک حرف مشترک به میدان بیاییم. اتحاد یعنی صرفن به هدف مشترک مان بیاندیشیم و تعیین وضعیت و سرنوشت نهایی ایران را پس از سرنگونی کامل نظام اسلامی، به آحاد مردم بسپاریم.
اتحاد مخالفین نظام، همان چیزی است که سبب وحشت سران نظام خواهد شد. هنگامی که در جریان جنبش سبز و فریادهای آزادی خواهانه مردم ایران، بسیاری از بزرگان اپوزیسیون با مردم داخل همراهی نمودند، آنچنان برای رژیم وحشت انگیز شد که شخص خامنه یی بیش از سه چهار بار در متن یکی از اراجیف خود بر این مطلب تاکید کرد.
اتحادی که حتا به شکلی مقطعی و نه چندان منسجم، توانسته باشد وحشت را به بند بند وجود دیکتاتور بزرگ قرن بیاندازد، اگر بنا باشد به صورت اتحادی همه جانبه و یکپارچه عمل کند بی شک پرونده جمهوری اسلامی را خاتمه داده و آن را به زباله دان تاریخ رهسپار خواهد کرد.
طرح عملی این اتحاد می تواند بر اساس آنچه گفته شد با یافتن ایده ها و ارزش های مشترک پیاده شود. به عنوان نخستین اصل باید بپذیریم که همه ما در یک کشتی هستیم و خودمان موظف هستیم کشتی مان را از میان توفان و خطر نجات داده و به ساحل برسانیم. چیزی که نیاز داریم پیش از هر چیزی درک کنیم این است که سرنوشت ایران و خود ایران متعلق به همه ماست و هر آسیبی که از سوی این نظام بر پیکره میهن ما و حیثیت آن وارد می شود بر ما نیز وارد می آید.
فراتر از همه خود دوستی ها و من پرستی ها، ایران سرفصل مشترک یکایک ماست و چه بخواهیم و چه نخواهیم نمی توانیم به سرنوشت و وضعیت کنونی اش بی اعتنا باشیم.
پافشاری بر یکسری ذهنیت های غلط که نشان دهنده کژفهمی و عدم درک از موقعیت است، خسارات جبران ناپذیری را به بار خواهد آورد. سوگ مندانه برخی از افرادی که مدعی آزادی خواهی هستند، آنچنان بر پاره یی کینه های مجهول و موهوم پای می فشارند که فراموش می کنند میهن مان ایران هم اکنون در چه شرایط اسف باری قرار گرفته است. عدم فهم و درک وضعیت فعلی، به مانند پاک کردن صورت مساله است که سود و ثمر آن متعلق به اوباش جمهوری اسلامی و زیان و ضرر آن سهم مردم ایران خواهد بود.
امروز ما سلطنت طلبان در کنار اصلاح طلبان، هواخواهان نهضت آزادی، توده یی ها، مجاهدین و... این فرصت را داریم که واژه های مشترک مان را پیدا کنیم. نزدیک ترین و دردست ترین کلمه اکنون " آزادی" می باشد. پیشتر از تحقق هر آرمانی برای تک تک ما صرف نظر از هر نوع دیدگاه سیاسی، نخستین هدف آزادی و رهایی ایران از یوغ استبداد است. به هر رو اتحاد کلید پیروزی ماست. کلیدی که عامدانه از کنار آن می گذریم. چرا که هنوز به قدرت و برنده گی این حربه باور کامل نیافته ایم.
برای آینده ایران و اینکه چه نوع سیستمی بر آن حاکم باشد می توان طی یک رفراندوم آزاد تصمیم گرفت. ما به عنوان آن بخش از پیکره مام وطن که به فرازمندی و استحکام نظام پادشاهی در سایه اعلاحضرت رضا شاه دوم پهلوی باور قطعی داریم، بر اساس فرموده خود ایشان، آتیه ایران را به یک رفراندوم آزاد واگذار می کنیم که در آن هرکسی فقط یک رای داشته باشد. و امروز را نیز می گذاریم برای نابود ساختن نظام منحوسی چون جمهوری اسلامی که می دانیم بقای آن مساوی با فنای کشور عزیزمان خواهد بود.
__________________
نگاشته شده در تاریخ دوازدهم بهمن دو هزار و پانصد و شصت و نه شاهنشاهی
