ریاضت و زجر زمانی سازنده است که نخست به بدن کوچک ترین آسیبی وارد نسازد و دوم به میل و خواست خود شخص باشد نه آنکه از بیم آن عذاب کذایی و جهنمی که ملایان حقه باز برایش ترسیم کرده اند خود را ملزم به تحمل چنین زجری کند. آنهم زجری که بنا باشد به اعضای بدن صدمه برساند هیچگاه سازنده نیست و کسی را به کمال سوق نخواهد داد.
پاکسازی روح هرگز نمی تواند مترادف با تخریب و نابود سازی جسم باشد. روح زمانی باز سازی می شود که از جسم صیانت و مراقبت کافی به عمل آید. البته نه به آن معنا که به خواسته های نا به جا و مداوم بدن، پاسخ آنی داده شود. خودداری بسیاری از مواقع لازمه زندگی بهینه است اما عدم برآورده کردن نیازهای طبیعی بدن، نه تنها جسم را به زوال می برد بلکه روح را نیز در کنار آن با مشکل رو به رو می کند.
روزه داری در مجموع عملی زیان آور است. همانگونه که در نوشتار پیشین گفته شد خودداری طولانی مدت نسبت به خوردنی و آشامیدنی، نمی تواند دری به سمت و سوی سلوک و معنویت بگشاید. حال باید دید چه اهرم یا اهرم هایی می توانند شخصی را وادار به حفظ حالت روزه داری نمایند.
بدیهی است که این فریضه مکتبی، خوشایند هیچکس نیست. آنچه که معتقدین این حیطه را با اکراه به گرفتن روزه دعوت می کند نه آنکه بخواهد یک میل و کشش قلبی باشد که بیشتر به هراس از یک منبع مجازی شباهت دارد.
بیم و وحشتی که از تلقین مداوم حاصل می شود به مراتب آزارنده تر از ترس هایی است که منبع و ریشه یی حقیقی دارند. وحشت از جهنمی که مبلغان مذهبی آن را به ترسناک ترین شکل ممکن توصیف می کنند هول انگیزتر از وحشت هایی است که نسبت به منبعی مادی، بدیهی و قابل اثبات پدید می آیند. با وحشت های واقعی بهتر می توان برخورد کرد تا وحشت هایی توهمی و فاقد علتی مشخص. مبلغین دینی چون به قولی لاف شان را در غریبی می زنند و کسی از آنان سندی برای اثبات گفته های شان طلب نمی کند پس تا در توان دارند بر جنبه های وحشت آور گفته های شان می افزایند.
این تلقین مداوم تا جایی ادامه می یابد که فرد حاضر می شود سخت ترین شرایط را تحمل کرده اما آن آتش کذایی جهنم را تجربه نکند.
اگر خدا را به عنوان یک منشا هستی بخش بپذیریم و باور داشته باشیم این خدا به عنوان سرچشمه خلقت، با دست خودش اجزای موجودات زنده را گرد هم آورده است، پس باید بپذیریم که چنین خدایی بر نهاد و جسم بشر آن اندازه وقوف دارد که هرگز فرمان به تخریب اعضای بدن انسان ها صادر نکند.
حتا آنهایی که پیامبران را فرستاده گانی متصل و مرتبط با خداوند دانسته، خود را نیز متصل به آن پیامبران اعلام کرده و مروجین این حیطه به حساب می آیند، هیچوقت موفق نشدند دلایل علمی و قابل قبولی را در صحت و سودمندی فعل روزه داری ارایه کنند.
استراحت دادن به دستگاه گوارش که معمولن تنها دلیل مطرح شده از سوی مبلغین دینی می باشد، نه تنها دلیل قانع کننده یی نیست بلکه بسیار هم مضحک است. اول اینکه دستگاه گوارش اگر با نخوردن غذا به حال استراحت در می آید طول مدت خواب انسان برای این استراحت کافی ست. ضمن اینکه آن فشار غیر قابل تحملی که معده فرد هنگام افطار تحمل می کند آنقدر مضر هست که ثمرات احتمالی و ثابت نشده آن استراحت مورد نظر را خنثا سازد. پس از تحمل دوره طولانی گرسنگی، سرعت تناول غذا به مقدار قابل توجهی بالا می رود که عمومن امری اجتناب ناپذیر می باشد.
در یک جمع بندی ساده می توان نتیجه گرفت روزه داری و اجبار جامعه به اجرای چنین عملی، یکی دیگر از وجهه های قدرت سالاری دینی و زاییده توهمات القا شده از سوی حاکمان اسلامی بر جامعه می باشد. ترویج روزه داری صرفن یک ابزار است تا با سست کردن و تخریب کالبد افراد، بتوان آنها را در مسیر بندگی ولایت و فرمان برداری هرچه بیشتر قرار داد.
جسمی تخریب شده و به فنا رفته در کنار یک روح غمگین و حرمان زده، مناسب ترین توصیف برای یک معتقد واقعی اسلام بنیادگراست..
نیازی به تکرار واضحات نیست که خود رهبران دینی و مجتهدین اسلامی، دلیلی برای اجرای فرایضی چون روزه داری نمی بینند. آنان هم بهتر از دیگران بر مضرات چنین ریاضت ندانم کارانه یی واقف اند و هم شیوه زندگی عیاشانه و پرلذت شان جایی برای تحمل چنین زجر بیهوده یی باقی نمی گذارد. فقهای آنچنانی دین، در نفس روزه هیچ عاید و ثمری نمی یابند بلکه تکلیف کردن ملت را به روزه داری، حربه یی برای پیشبرد اهداف خود می بینند که همین کفایت شان می کند.
______________
نگاشته شده در تاریخ ششم شهریور دو هزار و پانصد و شصت و نه شاهنشاهی
