بیا که رایت منصور پادشاه رسید
نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید
جمال بخت ز روی ظَفَر نقاب انداخت
کمال عدل به فریاد دادخواه رسید
سپهر دورِ خوش اکنون زَنَد که ماه آمد
جهان به کام دل اکنون رسد که شاه رسید
عید از راه رسیده. همه جا خرم و نور افشان، باغ یکپارچه سبز است و غنچه ها شکوفا گردیده اند. این چه عیدی است که چشم بارگاه ایزدی را خیره ساخته؟ این کدامین بشارت صبح است که دیو خون آشام شب پرست از بیم فرا رسیدن آن بر خود می لرزد؟ این چه بهاری است که غرور زمستان را شکسته؟ این کدامین خورشید است که تابناکی اش در ذهن فلک نمی گنجد؟ این کدام تاریخ و کدام لحظه و ثانیه است که بلندایی به وسعت ابدیت دارد؟
کهکشان ها در حیرت اند. آسمان و زمین مبهوت مانده اند. اهل آفاق به احترام ایستاده اند. ایزد از عرش خداوندی اش پایین می آید تا زایش خجسته چشم و چراغ کائنات را شادباش گوید. ملایک در سجود به درگاه این فربخت نورسته از هم پیشی می گیرند. چشم ها خیره می مانند و نفس ها در سینه حبس می شوند که سرانجام نهم آبان از راه رسیده است...
روزی که آفتاب زاده شد، روزی که بشارت به میعاد بهار رفتن باغ را می دهد، ولادتی که به میمنت رسیدنش همه ذرات هستی از شوق غریو مستانه سر می دهند، سعادتی که از سیطره لیاقت ما آنسوتر است.
امروز بزم خجسته زادروز شهریار عالمیان، صاحب و سرور و منجی و ناجی و والاترین حقیقت تاریخ است. امروز نهم آبان ماه، تاریخی که فخر تقویم هاست. تاریخی که انسانیت از آن بر خود می بالد. تاریخی که روح وطن را یکجا در خود دارد و روزی که هر جنبنده یی را به تکریم و ستایش ناگزیر می سازد.
به راستی هیچ واژه یی عظمت و شکوه روزی را توصیف نخواهد کرد که ماه تمام ایرانزمین و محبوب و معبود جهان، در آن تاریخ قدم ملوکانه بر چشم آفتاب گذارده و بر سر این جهان خاکی بی مقدار، منت شاهانه گذارده اند.
پادشاه بزرگ ایران و شهریار هستی بخش، ذات اقدس همایونی اعلاحضرت رضا شاه دوم پهلوی فرزند ارشد و جانشین برحق شاهنشاه بزرگ و فقید آریامهر در چنین تاریخی میان شور و شوق زاید الوصف ملت ایران، چونان صبح صادق طلوع حیرت انگیزی را آغازیدند تا امروز به تجلی شگرف آفتاب حق و حقیقت، یگانه سرمنشا نور امید و نوید همایون آزادی و آزادگی بدل شوند.
قبله گاه، معبود و محبوب قلب ایران، در ساعت یازده و پنجاه و پنج دقیقه صبح روز دوشنبه نهم آبان ماه سال یکهزار و سیصد و سی و نه خورشیدی این افتخار را به تاریخ بلندبالای ایران دادند تا میراث دار همیشگی تخت طاووس و جانشین و مالک بی رقاب اریکه پرشوکت کیانی باشند. معظم له در این تاریخ شکوهمند و در این روز مبارک، اراده فرمودند تا قدم شاهانه را بر دیدگان مشتاق یکایک مان گذارند و سرنوشت ایران را از نو رقم زنند.
پدر تاجدار ایشان شاهنشاه بزرگ و فقید اعلاحضرت محمد رضا شاه پهلوی، پس از اراده به ازدواج شان با علیاحضرت فرح دیبا پهلوی چشم امید بسیاری داشتند تا اینبار خدای بزرگ، فرزند پسری به دربار جاویدان سلطنت پهلوی عطا کند. به خواست کردگار دانا چیزی حدود یازده ماه بعد آرزوی ایشان که خواست قلبی فرد فرد مردم ایشان نیز بود برآورده شد تا آن مهر عالمتاب، دلبرانه پا بر سر آفرینش بگذارند و نه تنها قلب ملوکانه پدر تاجدار را شاد نمایند که به لطف وجود مبارک شان، هلهله شور و شادمانی در سراسر ایران برپا فرمایند:
همه عمر بر ندارم سر ازین خُمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هَستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی، در ماجرا بِبَستی
دلِ دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نِه، چو به انتظار خَستی
این زادروز شاهانه و این عید ملوکانه آنچنان خاطره دلپذیری در قلب هم میهنان بر جای گذاشته که دشوار می توان کسی را یافت از آن میلاد خجسته تصویری شگفت انگیز و درخشان در ذهنش نقش نبسته باشد.
شاه شاهان اعلاحضرت رضا پهلوی دوم در سن هفت سالگی رسمن به مقام ولایتعهدی نایل آمدند و زان پس زیر نظر پدر بزرگوارشان با امور سیاست و چم و خم مسایل مملکتی آشنایی یافتند. آن حضرت مایل بودند تا از همان سنین کودکی و نوجوانی نقشی ثمربخش و باارزش در بهبود هرچه بیشتر عرصه فرهنگی و ورزشی جامعه ایفا نمایند. به دستور آن شاهزاده نوجوان (پادشاه بزرگ کنونی) طی کمتر از یکسال چند صد زمین فوتبال در شهرهای مختلف ایران احداث گردیدند. گرچه آن مقام والا تصمیم فرموده بودند تا این تعداد از مرز چند هزار نیز فراتر رود اما شوربختانه فاجعه منحوسی که در سال پنجاه و هفت، زیر و بالای میهن مان را به نابودی کشانید مانع از آن شد تا برنامه های معظم له به طور کامل اجرا گردند. سپستر با تشریف فرمایی آن ذات اقدس شاهانه در کنار پدر تاجدار و مادر شهبانوی شان به خارج از کشور، ایران به کوهی از آتش و خون و مصیبت تبدیل شد و همه چیز رو به ویرانی گذارد.
وجود مبارک رضا شاه دوم در نهم آبان سال 1359 و حدود سه ماه پس از تحمل ضایعه فقدان پدر والاتبار و نیک نام شان، در برابر دوربین هایی که این فیلم را ضبط نموده و در بسیاری از کشورها نمایش می دادند رسمن سوگندنامه پادشاهی را قرائت فرمودند تا شهریار و شاهنشاه همیشگی ایرانیان باشند.
اعلاحضرت اکنون چیزی حدود بیست و نه سال است که به عنوان دُر یکدانه و گوهر بی بدیل ایران در تبعیدی طاقت فرسا به سر می برند. اما چونان سروی دلارام همچنان ثانیه یی مهر و رافت ملوکانه را از ملت ناسپاس دریغ نفرموده اند.
شاهنشاه ایران اکنون در نگر خردمندان به عنوان والاترین و شاید تنها سرمایه ایران تلقی می گردند که وجود نازنین شان افتخار و اعتبار ایرانیان است و امید بازگشت ایشان به ایران و اجلاس جلوس همایونی بر تخت پادشاهی، آرزوی روشنی بخشی است که به زودی تحقق خواهد یافت.
در گذر تک تک سالیان شوم و تاریکی که بر ایران و مردمان تیره بخت آن گذشت همواره نام، کلام و حضور ایشان از همان ژرفنای غربت، آرامش بخش دل ها و زداینده غم های بی پایان این ملت ستمدیده بوده است. شهریار بزرگی که در تمام این مدت تا به امروز، واژه به واژه فرمایشات گهربار حضرتش آکنده از مهر و تفقد بی نهایت ایشان نسبت به آحاد ملت بوده و می باشد.
به امید روز بزرگی که با واژگون شدن پایه های ننگین حکومت ضد ایرانی جمهوری اسلامی، روزگار دیگر باره بر وفق مراد ایران رقم خورده و آن جاودانه رمز بقای میهن مان، اهورا شهریار و ابرپادشاه قدم بر چشم های مان بگذارند و در کنار فرد فرد خاندان جلیل سلطنت پهلوی به ایران تشریف فرما شوند تا وجود عزیزشان زیبنده تارک ایرانزمین و اورنگ شاهانه آن باشد که ما را جز امید آمدن یار آرزویی نیست...
ای بهتر از بهترین! ای از تبار عشق، وارث شکوه و فرزانگی، بزرگوارا! ما را جز انتظار دیدن رخساره خورشیدسای شما هیچ اندوخته یی در کف نیست. تنها حضور لایتناهی شما بس است تا مُلک هستی بر خود ببالد. یک گوشه چشم تان کافی ست که هزاران صیاد را به دام بی بازگشت نگاه آهو وارتان گرفتار سازد. زادروز شما پشتوانه ایران است و نام مبارک تان چونان آفتابی بی زوال بر پیشانی این کهن سرزمین می درخشد. ما به شوق طلوع چشمان مغرور توست که امروز زنده ایم. می دانیم خواهی آمد ای دلدار دلارای دل افروز. ما هر کجا باشیم در سایه بی کرانه ذات اهورایی توییم و تو هرکجا باشی رحمت لایزالت را از بندگان حقیر دربارت دریغ نخواهی کرد.
جان مان به فدای تان، جهان مان به فدای تان، هرچه هست و هرچه خواهد بود به قربان خاک پای تان که آفرینش به یمن وجود شما معنا گرفته است.
این عید خجسته را گرامی داشته و در پیشگاه این روز بزرگ به خاک می افتیم.
فرا رسیدن نهم آبان خجسته میلاد با سعادت نماد فره ایزدی، شاه شاهان و پادشاه بزرگ ایران را گرامی داشته و در پیشگاه ذات احدیت شهریار پرفروغ این سرزمین، ذات اقدس ملوکانه اعلاحضرت رضا شاه دوم پهلوی صمیمانه و چاکرانه عرض ادب به جای آورده و ورود آن حضرت به چهل و نهمین سال از عمر مبارک شاهانه را مسرورانه عرض شادباش تقدیم می کنیم. آنگاه به حضور بزرگ بانوی ایران، وجود نازنین علیاحضرت شهبانو فرح دیبا پهلوی ملکه مادر، ولادت شکوهمند فرزند برومند و تاجدار معظم لها را تبریک عرض می کنیم. سپس به محضر بانوی نخست ایرانزمین والاحضرت ملکه یاسمین اعتماد امینی پهلوی خجسته زادروز همسر شهریارشان را شادباش عرضه داشته و آنگاه به حضور انور سه شاهدخت برگزیده والاحضرتان نور، ایمان و فرح دوم پهلوی این عید سعید را فرخنده باد عرض کرده و همچنین به حضور گرانقدر خواهر و برادر معظم له، والاحضرتان شاهدخت فرحناز و شاهزاده علیرضا و همینطور به خدمت والاحضرت شهناز پهلوی دیگر خواهر پادشاه، ولادت با سعادت حضرتش را صمیمانه شادباش عرض می نماییم.
با این امید که سایه ملوکانه رضا شاه دوم پهلوی هزار سال بر سر این کهن میهن پاینده بماند و از پرتو بی کرانه وجود مبارک شان نسل های آینده نیز بهره مند گردند.
نهم آبان جشن ولادت ایران بر یکایک هم میهنان خجسته باد...
__________________
نگاشته شده در تاریخ نهم آبان دو هزار و پانصد و شصت و هشت شاهنشاهی
