در سوگ جانسوز دو شاهنشاه هستی ساز - رضا شاه کبیر و محمد رضا شاه پهلوی

اعلاحضرت رضا شاه پهلوی کبیر

در غم آن یگانه ی دوران، چه جای نوشتن است؟ در اندوه ابرمردی به بلندای تاریخ، در رثای والاتباری که تک تک یاخته های مان را به ابهت وجود پرکرامتش وامداریم، چه می توان نوشت؟ چه می شود گفت؟ چه می شود خواند؟ جز حکایت غمی که پایان نخواهد یافت و بغضی که دیگر در گلوهای مان خانه زاد است... چه دردی جانکاه تر از وداع با شهریاری که هر تکه از خاک وطن مان، رهین منت آن مرد بزرگ می باشد.

امروز چهارم امرداد ماه، شصت و ششمین سالگرد سفر همیشگی شاهنشاه جاوید نام، اعلاحضرت رضا شاه بزرگ، سرسلسله دودمان جلیل سلطنت پهلوی است.

ایشان به تاریخ بیست و چهارم اسفند سال 1256 خورشیدی در شهر آلاشت واقع در استان مازندران، قدم بر دیدگان آفاق گذاشتند تا جهان را به نور ایزدی شان روشن سازند. لیاقت و توانایی حیرت انگیزی که در وجود شاهانه شان نهادینه بود، بسیار زود آن حضرت را بر والاترین جایگاه نشانید. در تاریخ بیست و چهارم آذر یکهزار و سیصد و چهار، آن سمبل شکوه خداوندی بر تخت سلطنت نشستند تا سرنوشت ایران را دوباره بنویسند.

هرگاه از اقدامات برجسته آن حضرت و کوشش های پدرانه یی که آن تاجدار زنده در تاریخ، به شوق سربلندی میهن شان اراده به انجام فرمودند، صحبتی به میان می آید زبان از بیان واژه یی حتا قاصر و ناتوان می ماند و کلمات در پیشگاه ابهت آن پادشاه بزرگ، رنگ می بازند. حتا مخالفان و کینه توزان نیز معترف اند ایشان احیاگر میهن و پایه گذار ایران نوین بوده اند. تک تک برنامه هایی که ذات کبریایی رضا شاه بزرگ در جهت بهبود وضعیت ایران، دستور فرموده اند، همین امروز نیز به رغم ویرانی مطلق کشورمان، اثرات مثبت شان به چشم می خورند. دانشگاه، راه آهن، اداره ثبت احوال، صنعت ذوب فولاد و...همه از مراحم اعلاحضرت اند و همچنان به ما نشان می دهند رضا شاه کبیر مردی فراتر از زمان و مکان بوده اند. به راستی مگر جز این است؟

افسوس که فرصت چندانی در دست نبود. سایه آن فرا انسان، بسیار زود از سر میهن مان رفت تا نام شان بر پیشانی تاریخ با خط زرین حک شود و آوای دل انگیز کلام شان در گوش زمان پژواک گردد.

هیهات که بازی روزگار گاهی به سود ما نیست. هر زمان طعم شیرین خوشبختی را با تمام وجود حس می کنیم غافلیم که شاید برای بهره بردن از این تجربه طلایی فرصت ما اندک باشد. اعلاحضرت رضا شاه کبیر به واسطه پیش آمدن پاره یی تلاطمات در ایران، به تبعیدی نامعلوم رهسپار شدند. درحالیکه قلب، ذهن و روح شان در ایران باقی مانده بود.

شهر ژوهانسبورگ افریقای جنوبی آخرین ماوای زمینی آن حضرت بود. در تاریخ شوم چهارم امرداد 1323 خورشیدی، آن ذات ملوکانه به واسطه یک حمله قلبی - که در خواب بر وجود حضرت شان عارض شد - دعوت حق را پاسخ گفتند تا به بی کرانه آسمان ها بپیوندند. خبری که همان روز در ایران و سرتاسر جهان پخش شد حکایت از به معبود پیوستن بزرگمردی داشت که ذره ذره خاک ایران به ذات بی کرانه شان مدیون بود. دریغا که این مرد بزرگ، جهان خاکی را برای همیشه در حسرت وجود پرمیمنت شان باقی گذاشته و به زلالی حقیقت ملحق شده بودند:

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگز از ياد من آن سرو خرامان نرود

از دِماغ من سرگشته خيال دهنت

به جفاي فَلَک و غصه ی دوران نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پيوند

تا ابد سر نکشد وز سر پيمان نرود.

اعلاحضرت محمد رضا شاه پهلوی

رفتید و دیری ست که با این حسرت بی پایان می سازیم. رفتید و چشم های ما به اندازه یک قرن هوس باریدن دارند. رفتید و داغ آن وداع آخرین، تا ابد روی دل های وامانده ما سنگینی می کند. کجایید تا ببینید این خاکستر آباد غربت گرفته، بی شما سراسر قامتش را پیراهن عزایی لاجرم پوشانده اند. جای تان اینجا چه قدر خالی ست ای پدر...

پنجم امرداد ماه، روزی بود که دار و ندارمان را به یغما برد. روزی که خورشید دیگر شرم از برآمدن داشت. روزی که میان ما و آن تلالو مجسم، نقاب جدایی افتاد. صد ننگ و نفرین بر این جدایی طاقت سوز.

شاهنشاه بزرگ ایران اعلاحضرت محمد رضا شاه پهلوی، سی سال پیش در تاریخ پنجم امرداد ماه سال یک هزار و سیصد و پنجاه و نه خورشیدی، به دیدار ایزد شتافتند. این روز مغموم را یکایک ایرانیان به خاطر سپرده اند. چه آنهایی که مبهوت دروغ پردازی های مضحک دجال شیطان صفتی چون خمینی شده و چه آنهایی که در زمره وطن دوستان به شمار آمده و انقلاب ایران کُش 57 را به رسمیت نمی شناختند، هر دو دسته این روز را به خاطر دارند و نمی توانند فراموشش کنند.

روزی که پدر تاجدار ایران و آن اهورا شهنشاه والاتبار، یکایک ما را در بهت و اندوهی بی پایان رها فرموده و از کالبد خاکی جدا شدند تا بر اوج افلاک یکه تازی کنند، هرگز از یاد ما نخواهد رفت. چه خو کرده با غم زمانه به سان امروز و چه حتا زمانی فارغ از غصه روزگار. باز همچنان غم فراق آن شاه شاهان در دل های ما خانه خواهد داشت.

اعلاحضرت محمد رضا شاه فرزند و جانشین برومند رضا شاه کبیر بوده، به حق پای مبارک را بر جای پای شاهانه آن شهریار فقید نهاده و هر اقدامی فرمودند جز در راستای سرافرازی و بالندگی میهن ما نبود.

آن پادشاه فقید و سعید، چهارم آبان سال 1298 خورشیدی، بر تارک این دیار طلوع فرمودند. آن حضرت در سن هفت سالگی به مقام ولایتعهدی انتصاب یافتند. تبعید و سپس عروج ملکوتی پدر تاجدار ایشان، سرآغاز پرتو افشانی وجود مبارک محمد رضا شاه بود. همان شاهنشاه پاک نهادی که به سبب قلب مهربان و بی آلایش شان، سپستر به نام آریامهر خوانده شده و شهرت یافتند.

در ایام فرخنده سلطنت ایشان، ایران از همه لحاظ در اوج سِیر می کرد. افسوس که چشم حسود بد طینتان، نیک بختی مردم را تاب نیاورد و عاقبت آتشی بر زیر و بالای وطن مان افکنده شد که ایران و ملت اش را پاک باخته و نابود ساخت. در تاریخ غم انگیز 26 دی ماه سال 1357 شاهنشاه بزرگ آریامهر در کنار همسرشان علیاحضرت شهبانو فرح ایران را ترک فرمودند.

برای ابر شهریار فقید ایران، آن تبعید جانکاه بیش از هجده ماه و خرده یی به طول نیانجامید. ایشان طی آن مدت تعدادی از کشورها چون مصر، پاناما، مکزیک و امریکا را به ابهت قدم های شان مزین کردند. جایی که خورشید فروزان وجود نازنین شان غروب کرد نیز قاهره پایتخت مصر بود.

با سپری شدن چهارم امرداد ماه و فرا رسیدن پنجمین روز این ماه پرالتهاب و سوزنده، دیدگان مشرقی آن پادشاه پرجلالت، برای همیشه بسته شد تا چشمی اشک باران و حالی پریشان نصیب ما بخت برگشتگان باشد.

در تاریخ پنجم امرداد یکهزار و سیصد و پنجاه و نه، ساعت پنج بامداد، شاهنشاه عالی مقام ایران اعلاحضرت همایونی محمد رضا شاه پهلوی به علت ابتلا به بیماری ماکرو گلوبولینمی والدنشتروم –نوعی عارضه بدخیم که طحال و غدد لنفاوی را درگیر می کند - در بیمارستان المعادی شهر قاهره، سرای حقیر خاکی را ترک کردند تا بر سریر حق جاودانه شوند:

شکست عهد من و گفت هر چه بود گذشت

به گریه گفتمش آری، ولی چه زود گذشت

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید

بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود گذشت

مراست عکس تو یاد آور سفر آری

چنان تَوانم ازین طرفه یاد بود گذشت

امروز اگرچه ذات ملوکانه اعلاحضرت محمد رضا شاه پهلوی سالیانی ست که در کنار ما حضور ندارند اما میراث شکوهمندی که آن ذات مبارک از خود به یادگار گذاشته اند، سرمایه یی بلاانکار برای امروز، فردا و همیشه ما خواهد بود. اکنون ذات اقدس شاهانه اعلاحضرت رضا شاه دوم پهلوی یگانه جانشین برحق آن شهریار فقید، فروزنده تر از هر خورشیدی بر تارک این جهان نورافشانی می کنند. امروز هرچند محمد رضا شاه بزرگ، به عرش پیوسته اند اما گوهر یکدانه یی با ما و در میان ما حضور دارند که وجودشان به وسعت بی نهایت است و همین تنها امید ماست.

ما گرچه چشمان مان در غم فراق اعلاحضرت محمد رضا شاه، از گریه به خون نشسته اند اما دل به قامت رعنای آن دلدار دلارا بسته ایم. به آن وارث والاتبار اریکه کیانی که ایمان داریم به زودی قدوم مبارک شان را بر چشم های خیس ما گذاشته و به ایران باز خواهند گشت.

در سالروز فقدان جانگداز دو پادشاه بزرگ ایران، اعلاحضرتان رضا شاه و محمد رضا شاه پهلوی، مراتب تسلیت و تعزیت بنده وارانه مان را به پیشگاه ملوکانه ابر پادشاه ایران، اعلاحضرت همایونی رضا شاه دوم پهلوی عرضه می داریم. آنگاه به حضور مبارک علیاحضرت شهبانو فرح دیبا پهلوی، فرا رسیدن سالگرد سفر ابدیت آن شهریاران ازلی تبار را تسلیت بی پایان عرض نموده و همینطور به محضر گرامی والاحضرتان شاهدخت اشرف و شاهپور غلام رضا پهلوی تنها یادگاران بر جای مانده از رضا شاه کبیر، عرض تسلیت چاکرانه خود را پیشکش می کنیم. سپس به خدمت والاحضرتان شاهدخت فرحناز و شهناز پهلوی و همچنین والاحضرت شاهزاده علیرضا پهلوی صمیمانه و خاشعانه عرض تسلیت داریم.

امید که وجود مبارک اعلاحضرت رضا شاه دوم پهلوی، در سایه مهر یزدان پاک همواره برقرار، سلامت، پیروز و پاینده بمانند.

چهارم و پنجم امرداد را به یکایک ایرانیان تسلیت می گوییم.

_______________

نگاشته شده در تاریخ چهارم امرداد دو هزار و پانصد و شصت و نه شاهنشاهی