از آنجا که رژیم منحوس اسلامی همواره دم خروسش از پشت قسم های ابوالفضلش پیداست، به مجرد آنکه قیامی خودجوش و برآمده از درون ملت ها بر ضد نظام های فاسق و دیکتاتور شکل می گیرد، بلادرنگ از سوی ایادی نظام به لقب فتنه گر مزین می گردد و همانقدر که از دشمن! و توطئه غرب! صحبت به میان می آید، هم زمان مبارزین نیز برچسب فتنه گر و اغتشاش کننده می گیرند و البته مخاطبان خزعبلات این رژیم، احمق هایی هستند که از بطن همین سیستم زاده شده و نشو و نما کرده اند و بر همین اصل بزرگ ترین دروغ ها را هم به آسانی باور می کنند.
اینجا سوال جالبی به ذهن می رسد. سوالی که قطعن برای بسیاری از مردم ایران وجود دارد. چه گونه است که مخالفان بشار اسد دیکتاتور، بعد از دهه ها ظلمی که او و پدرش حافظ اسد در حق این مردم مرتکب شد، با ایستادگی و اعتراض شان تبدیل به خاری در چشم علی خامنه یی شده اند و عیش این آغا را منقص کرده اند. چه طور است که مبارزین سوری و مردم حقیقی آن کشور که نماینده نسل امروز و آینده وطن شان هستند به جرم دهن کجی شان به بشار اسد، از جانب همتای دیکتاتور او (خامنه یی) مورد غضب قرار گرفته و فتنه گر نام می گیرند.
چه گونه است که مردم آزاده ایرانی اگر در اعتراض به انتخابات مضحک و دست نویس شده رژیم، بی سلاح به خیابان ها بیایند با گلوله های سربی حکومت الله مواجه می شوند و فتنه گر نیز لقب می گیرند اما... گروهک خرابکار و تروریست و نامشروعی مانند حماس یا جهاد اسلامی که سرسختانه بر سر راه صلح اسراییل و فلسطین ایستاده و برای خونریزی بیشتر مصرانه پافشاری می کند، از نگاه جمهوری اسلامی "مبارز" به حساب می آید و نه فتنه گر؟
اگر حامیان نظام منفور اسلامی به اندازه یک حلزون شعور داشتند( که ندارند) تفاوت فتنه و خرابکاری را با رشادت و مبارزه درک می کردند. آنچه امروز در سوریه و غرق در خون و آتش می گذرد در معنای واقعی کلمه اش مبارزه نام دارد و فتنه و جنگ طلبی روان پریشانه حماس، حزب الله لبنان و جهاد اسلامی به معنی اصل کلمه جنایت توام با حماقت است. اما تفکیک و تشخیص این دو نیاز به اندکی شعور و خرد دارد که همان اندک هم در مریدان جمهوری اسلامی مشهود نیست.
__________________________________
نگاشته شده در تاریخ سی ام اردیبهشت دو هزار و پانصد و هفتاد شاهنشاهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر