توان تکنولوژیک رژیم اسلامی از وهم تا وهم

مدعیات تکنولوژیکی یکی از عمده ترین دستمایه های رژیم اسلامی است تا در بوق و کرنا جار بزند به فناوری هایی دست پیدا کرده که تا چندین مدت پیش تنها در انحصار کشورهای تراز اول جهان بوده است. میان آنچه که جمهوری اسلامی در مدت این دو دهه و خصوصن چهار پنج سال اخیر مدعی اختراع و دستیابی به آن می باشد با آنچه که به واقع در اختیار دارد فاصله بسیاری است.

فناوری هایی که حکومت الله مدعی دست یازیدن به آنهاست در حوزه های نظامی، رسانه یی، پزشکی، پژوهشی و... جای می گیرند که البته امروز اکثریت قریب به مجموع هم میهنان مطلع می باشند که اصیل بودن و حتا موجودیت آنها در ایران بیشتر به یک قصه فریبنده و افسانه یی تحقق نایافتنی شبیه است تا واقعیت.

نخستین تخیلی که بدل به ابزاری مهلک گردیده و جمهوری اسلامی امروز از آن به عنوان حربه یی خطرناک برای تهدید جهانیان استفاده می کند انرژی هسته یی است. فناوری یی که سال های سال پیش بر حسب اتفاق به دست دولت پاکستان افتاده و این کشور به عنوان یکی از کشورهایی که از دولتی اسلامی، متحجر و بسته نگر برخوردار می باشد به خطری نگران کننده برای جهان تبدیل شد. کشور ما ایران البته از سال 1353 خورشیدی نخستین پایگاه هسته یی خود را تاسیس نمود. در آن زمان دولت های جهان با ادامه فعالیت های این پایگاه موافق بودند که موجب ارتقای هرچه بیشتر آن گردید تا جایی که می رفت تا نیروگاه برق هسته یی را تا ظرفیت بیست و سه هزار مگاوات راه اندازی کند. پس از شورش متخاصمین و وقوع انقلاب، فعالیت این نیروگاه متوقف گردید.

ارتباط تنگاتنگی که طی سالیان پس از انقلاب میان دولت اسلامی ایران و پاکستان برقرار بود، موجب شد تا در میانه دهه هفتاد خورشیدی، حکومت اسلامی ناگهان مدعی شود که تلاش هسته یی خود را بار دیگر از سر گرفته است. شوربختانه شواهد نمایانگر مطلب دیگری بودند. قرص های سوخت، اورانیوم غنی شده و امکانات هسته یی نیروگاه اتمی پاکستان در اختیار رژیم اسلامی قرار گرفته و در واقع دولت اسلامی پاکستان به صورت غیرمجاز و خلاف قوانین بین المللی جمهوری ولی فقیه را به امکانات هسته یی مجهز نمود. البته طنز تلخ مطلب اینجاست که حکومت ولایی مدعی است ملزومات پایه یی این انرژی، به صورت بومی و خودجوش و در داخل ایران ساخته و فراهم شده است! نیازی به تکرار این موضوع نیست که جمهوری اسلامی همچنان در حال دست و پا زدن در مجامع جهانی برای حل مشکلات عدیده هسته یی خود می باشد.

داروی جدید درمان بیماری اچ آی وی ماجرای دیگری است که جمهوری اسلامی مدعی ابداع و اختراع آن است. داروی مورد نظر که طبق گفته وزیر بهداشت و درمان اسبق حکومت خامنه یی، منشا گیاهی نیز دارد به نام آیمود شهرت دارد. البته سال های سال پیش از این، علم نوین پزشکی داروهایی کنترل کننده به جهان پزشکی عرضه داشته بود. این دارو ها به خاطر کیفیت و کاربرد خاص شان در داخل ایران و سایر ممالک جهان سومی پر هزینه و گرانبها بوده و مبتلایان ناگزیر اند تا مبلغ هنگفتی برای خریدن آنها بپردازند. آن دارو ها که به صورت بازدارنده های سه گانه ارایه شده در بین عموم به نام ثلاثی معروف هستند. آیمود که در سه سال اخیر توسط ارگان های پزشکی رژیم وقت رونمایی شد نه تنها ارزان و در دسترس بیماران اچ آی وی ایرانی نیست که با کمال تاسف طی این مدت قربانیانی نیز گرفته است. تحقیقات اخیر نشان می دهد که این دارو به هیچ وجه از قدرت بازدارندگی داروهای پیشین برخوردار نیست. کارشناسان می گویند که آیمود نمی تواند سیستم دفاعی بیماران ایدزی را به طور موقت یا دایم بهبود بخشد و اثرات درمانی آن بسیار مقطعی و ناچیز است. ضمن اینکه بر سر منشا گیاهی آیمود نیز تردیدهای فراوانی وجود دارد.

سلول های بنیادی( یاخته های ریشه یی) ادعای دیگری است که رژیم اسلامی به عنوان یکی از اختراعات بومی در حیطه پزشکی از آن نام می برد. یاخته های ریشه یی که یکی از روش های پرهزینه و پیچیده برای درمان بیماران تالاسمی و یا بیماری های عروقی پیشرفته می باشد، سال های مدیدی است که در کشورهای جهان اول در اختیار بیماران قرار دارد. اکنون در ایران بیماران نیازمند پیوندهای سلولی می بایست رقم سنگینی بیش از صد میلیون تومان(بدون هیچ گونه حمایت دولتی یا پوشش بیمه یی) برای درمان احتمالی و البته موقت بیماری شان بپردازند و اینجا پرسشی عمیق مطرح می شود که اگر فناوری سلول های بنیادی به صورت بومی در کشور اختراع شده پس چرا باید چنین هزینه گزافی دربر داشته باشد؟ آیا فلسفه عرضه داخلی امکانات پزشکی، صرفن ارزان و قابل استفاده بودن آن برای اقشار کم درآمد جامعه نیست؟

پیشرفت های علمی جمهوری اسلامی که بیشتر به یک سراب و یا به قولی آواز دهل شبیه است به همین چند مطلب پایان نگرفته و ظاهرن تا مرز ماهواره، نانو تکنولوژی، موشک های دوربرد و بسیاری از مدعیات پوچ، رنگین و دروغین دیگر نیز فراتر رفته است. مشکل اینجا نیست که چرا حکومت ولایی به دروغ ادعا می کند که ماهواره امید را به فضا فرستاده و همان ماهواره دقایقی بعد منفجر می شود. بحث ما در این نیست که چرا رژیم رزمایشی برگزار کرده و برای فریب دادن عوام داخل کشور، به وسیله نرم افزارهای کامپیوتری موشک های مجازی را به پرواز درآورده و سبب خنده و تمسخر جهانیان می شود. بحث حتا اینجا هم نیست که چرا هزینه تهیه یک تخت آی سی یو در ایران بالاتر از دویست میلیون تومان بوده و بسیاری از شهرهای کوچک حتا یک تخت آی سی یو ندارند اما حکومت مدعی دستیابی به فناوری لیزری، نانو، سلول های بنیادی و درمان ایدز می باشد.

موارد نامبرده جملگی تخیلات احمق فریب نظام اسلامی هستند که هیچ کدام شان در جهان واقع، رنگ و بوی واضح، بارز و مشخصی ندارند. واقعیت ایران فقر دست و پاگیر اقشار مختلف جامعه، فرار نخبگان، خودکشی، فحشا، اعتیاد، جنایت، دزدی و بخت برگشتگی است. مشکل اصلی اینجاست که کشوری با چند میلیون بیکار، معتاد، گرسنه، دختر و پسر فراری وووو باید ابتدا به بهبود این وضعیت وخیم بپردازد.

گام نخست درمان وضعیت مصیبت بار اقتصادی و مرهم نهادن بر زخم های عفونت زده جامعه است. حل مشکل بیکاری، از رواج فحشا و متعاقبن گسترش ایدز جلوگیری خواهد کرد وگرنه داروی ایدز که سال هاست توسط جوامع غربی به جهانیان عرضه شده است. کشورهایی اقدام به پرتاب ماهواره می کنند که مشکلات اولیه اقتصادی و اجتماعی ملت خود را حل نموده باشند. این بلندپروازی ها مختص ممالک جهان سومی نیست. امروزه خرد و کلان می دانند که روسیه و پاکستان دست و بازوی رژیم اسلامی را گرفتند تا این حکومت گرگ صفت به فناوری هسته یی تجهیز شود. آیا این معلق زنی ها هدفی جز قدرت نمایی کودکانه حکومت الله دارند؟ حقه بازی های سلطه جویانه رژیم رهاوردی به غیر از فلاکت هرچه بیشتر مردم ایران و بی آبرویی ایران در سطح جهانی در پی نخواهد داشت.

____________

نگاشته شده در تاریخ چهارم فروردین دو هزار و پانصد و شصت و نه شاهنشاهی