زادروز تو زادروز سپیده ی سحر است. زادروز تو چه قدر حرف برای گفتن دارد. ای بهتر از هرچه عشق، روشن تر از هرچه ستاره، بیدارتر از خورشید، ای خفته در چشمان سیاه تو هزاران هزار راز نگفته. بگو به کدام واژه خطابت کنم، بگو به کدامین نام صدایت بزنم که نام تو تکرار ترنم باران است، که نام تو آغاز احساس شگرف آزادی است ای بزرگمرد.
تو در توصیف نمی گنجی که وصف نام تو در وسع کوتاه من نیست. نمی دانم کجا تو را دیده ام. کجای این دشت بی انتها، صدای تو را شنیده ام. چه گونه رویای مرا تسخیر کرده یی، چه گونه مرا به سرانگشت گرفته یی نمی دانم. نمی دانم ای تخیل مبهم، ای ادامه ی نامکرر ترانه ی تنهایی، نام تو را مگر می شود آسان خطاب کرد که این بغض ناپیدا، گلوی مرا تنگ می فشارَد.
فراتر از اندیشه یی، ماورای این جملاتی، آنسوتر از این قصیده های بی پایان، تو در فرادست ترین سمت کاینات، بر مسند خداوندی ات جهانی را به نظاره نشسته یی. خوشا به حال کسی که با نسیم نفس های تو از خواب برمی خیزد. خوشا به حال کسی که در حضور شگفت انگیز وجود لایزالت، تمام وجودش به رعشه افتاده است.
چشمان خمار تو شراب های کهنه را به یاد می آورد. تارهای مژگان تو تعبیر بی خوابی من است. هر بار که پلک می زنی قصیده یی تازه جان می گیرد. نگاهم کنی یا نه، فرقی ندارد چرا که عمری است مستی چشم تو، هستی مرا تباه کرده، قرن هاست که چشم سیاه تو، شالوده جهان را برهم زده است. هزاره هاست که ناز چشمان تو بستر اینهمه غزل های عاشقانه است. نازنین! بگو از کدام سوی مشرق آمده یی که از رخسار حیرت انگیزت اینقدر خورشید می بارد. بگو از کدام سرزمین آمده یی که رد پای تو ستاره باران است.
چه قدر به ستایش لب های تو محتاجم هنگامی که به لبخندی بی بهانه دنیا را روشن می کنی. چه قدر به بوسیدن جای پای تو درین جاده محتاجم وقتی همه می دانند واژه ی انتظار، در حسرت شنیدن صدای پای تو آفریده شد. ای کسی که از تصور بشر فراتری، کی می آیی که این ابرهای سترون، به شوق چشم های تو ببارند. کی می آیی که ذوق درخت ها گل کند و از زمین و زمان شکوفه ببارد. کی قدم بر چشم مان می گذاری که اولین بهار ما با عطر دل انگیز تن تو آغاز شود.
____________________________________
____________________________________
نگاشته شده در تاریخ هفتم آبان دو هزار و پانصد و هفتاد شاهنشاهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر