سیاهه یی بی مقدار پیشکش به خاک پای رضا شاه دوم

چه زیباست وقتی که این پنجره ی خاک خورده را سمت سپیده گاه لبخند تو می گشایم ای آشناتر از هرچه عشق...

چه مغرورانه نگاه می کنی وقتی سرافکنده در پیشگاه آستان جلالت تو پیشانی ام را به خاک می سایم.

چه دلبرانه پلک می زنی، چه افسونگرانه باغ را به رستاخیز گل ها و شکوفه ها اذن می دهی و من چه بغض آلود و خاکسارم وقتی که سهم این دل وامانده از آنهمه فریبایی تان انتظاری ست که به تاراجم داده.

یاد چشمان تان که می افتم ذرات وجودم به معراج خورشید می روند. هر تار مژگان تو تیری ست که به تکرار، مرا به خاک و خون می کشاند. اشارت ابروان تان کنایه یی است حیرت انگیز به مبهم ترین معمای آفرینش.

بگویید از تبار کدامین آفتاب اید که درخشش رخسارتان چشم کائنات را خیره ساخته. بگویید از نسل کدام بهارید که شکوفه باران خیال روشن تان، رویای دلکش شبانه های خسته دلان است. بگویید سلاله کدام حادثه اید که هر واژه از حضورتان پشت تاریخ را لرزانده است. این من ِ نفرین شده، این من ِ بی خان و مان، این منِ ویران شده ی واخورده که باشم در محضر حضور مردی چون تو زبان بگشایم.

بهاران سراپای زیبایی شان را از تو وام گرفته اند. ستاره ها در سیطره نگاه بی نهایت تو می درخشند. نبض زمان در دستان روشن توست. ابرها به فرمان تو می بارند. گل ها به شوق لبان تو می شکوفند. آنسوتر از وجود تو هیچ نیست که جهان از حضور تو لبریز است.

اقیانوس نگاه تو بی کرانه است. مستی چشمان تو حیثیت هشیاران را به سخره می گیرد. عطر پیراهن تو رَشک یوسفان است. وقتی خورشید از قبله پیشانی اهورایی تو طلوع می کند آسمان دیگر معنایی ندارد. تو کیستی که نام تو اعتبار بشریت است. شما کیستید که خدایان را در شوق حضور لایزال تان به کرنش دعوت می کنید. شما تعبیر کدام رویای صادق اید که اینهمه سرشار از حقیقت اید...

ای فصل رویش جوانه ها و چشمه ها! از پشت پنجره ی قیراندود دلم، به خورشید تابناک حضور تو امید بسته ام. به فروغ رخسارتان که رمز جاودانگی انسان است. به طرح کمرنگ تبسمی که بر لبان تو نقش بسته. به ذره ذره وجود تو دل داده ام که بند بند جهان غزلی است سراییده در ستایش چشمان تو.

من به ابدیت نگاه شما ایمان دارم که روزی پرتو دل انگیز وجودتان از پشت این پرده های تاریک، به ژرفنای سرزمین برباد رفته ام خواهد تابید. دل را به عطوفت دستان تو بخشیده ام که روزی تک تک این چشم به راهان آشفته دل را به میعاد بهار و شکوفه فرا خواهی خواند.

___________

نگاشته شده در تاریخ هفدهم مهر دو هزار و پانصد و شصت و هشت شاهنشاهی